Vertrekkers onder Zeil: Blue Beryl
Menig zeiler kent inmiddels het verhaal van de Blue Beryl, de prachtige Koopmans 44 die na een lange tocht vanuit Azie, zonk in de Amsterdam Marina. De afgelopen jaren hebben Sander en Yvette alles op alles gezet om het schip weer in topconditie te krijgen, en met succes! En toen… In hun vertrekjaar gebeurde datgene wat we allemaal alleen kenden van films: de pandemie. Zijn ze uberhaubt vertrokken?
Het korte antwoord: ja! Vastberaden waren deze twee om de trossen los te gooien. En dat deden ze. Dit artikel was er anders ook niet geweest 😉 En bijzonder genoeg hebben de avonturiers er naar eigen zeggen vrij weinig van gemerkt. “We hoefden pas in St. Lucia voor het eerst een test te doen en een mondkapje op,” vertelt Sander. “We zeilden voor corona uit, in Europa,” vult Yvette aan. “Achteraf is het makkelijk praten, of je dan wel of niet moet gaan. Voor ons pakte het geweldig uit. We zitten liever op de boot met z’n tweëen, met genoeg eten voor een half jaar, dan op kantoor of in de trein waar het risico op besmetting veel groter is,” zegt Sander, “We kunnen het iedereen aanraden!”
De reis startte, maar staat nu even op pauze
Vanaf Zuid-Europa koerst de Blue Beryl, het 16ton stalen schip, naar de Canarische Eilanden. Hierna volgt de grote oversteek naar de Carrieb. St. Lucia, Martinique en St. Vincent en de Grenadines worden bezocht, en vervolgens Bonaire, Curacao en Aruba. Sander en Yvette zijn momenteel even in Nederland voor een korte pauze. “Het idee is de wereld rond, maar met de huidige situatie willen we nog niet door het Panamakanaal. Door deze pauze houden we ons budget heel. We werken in Nederland en zien onze vrienden en familie weer.” Yvette houdt van het ontdekken en uitstippelen van mogelijke routes. “Het is echt een hobby om routes uit te denken, om te zien wat er allemaal mogelijk is. Ik word er zo nieuwsgierig van.”
“Van februari tot april kunnen we door het kanaal. In november moet je alweer onderduiken voor het cycloonseizoen op de Pacific, dan willen we overwinteren in Nieuw Zeeland of Australië. In welk jaar we die tocht maken, dat weten we nog niet precies. Misschien komend seizoen, misschien later,” vertelt Yvette. Sander vult aan: “Dat is het mooie van onze wereldreis, de plannen kunnen altijd gewijzigd worden.” Uiteindelijk hopen ze het rondje af te maken via Azië, onderlangs Zuid Afrika, weer richting de Carrieb en dan naar Europa, waar ze misschien nog een stuk noordelijk gaan of richting de Med. Wat ze straks gaan doen als ze weer terug zijn op hun Blue Beryl? “We gaan dat pas besluiten als het bijna zover is. Als we de koffers inpakken.”
Orca’s, schipbreuk en storm: de heftigste momenten aan boord
“Als we de ankerplek binnenvaren zeggen we tegen elkaar, ‘zo, dit hebben we ook weer overleefd’” begint Sander. “Uiteindelijk hebben we ze niet gezien, maar ze waren er in grote getalen.” Sander heeft het over de orca’s, die sinds vorig jaar zeilboten aanvallen in Zuid Europa. Sommige boten hebben flinke schade, de beesten hebben ontzettend veel kracht.
“We waren niet echt bang, ons schip is van staal en een langkieler. We denken dat ze daar niet echt lol in zouden hebben.” Op de vraag of ze een plan hadden voor als ze toch oog in oog kwamen te staan met de orca’s, antwoordt Yvette: “Er was wel een protocol dat zeilers gemaakt hadden. Alles wat geluid maakt, uitzetten, zoals de motor en de dieptemeter. En het roer niet vastzetten. Wij hadden de mindset ‘ze willen spelen, en ons niet opeten’. Dat maakte ons minder bang.” Ze hebben een aantal zeilers in shock gezien waarvan het schip de haven binnengesleept moest worden. Geen prettig gezicht…
Elke wereldzeiler krijgt ermee te maken: storm. Soms eerder dan je lief is. Op de eerste meerdaagse overtocht krijgen Yvette en Sander een pittige afsluiter: het staartje van Biskaje. “We werden echt alle kanten opgegooid. Meer dan 40 knopen wind en 2 meter hoge golven van 2 kanten. Het was precies datgene waarom de golf berucht is, precies op de plek waar de zeebodem heel sterk stijgt,” vertelt Yvette. “Ik begon zelfs te hallucineren over reddingsboten en helicopters, ik zag ze echt! Ik had complete stress, zat helemaal vast in die modus. Ik had niet geslapen en moest me vasthouden aan de lieren om er niet uitgegooid te worden.” Hoe gingen ze om met zulk heftig weer? “Een van de dingen die we zijn gaan doen, is dat ik Yvette helemaal door een handeling praatte als ik iets op het dek deed. En we riepen regelmatig ‘Leef je nog?’”, vertelde Sander.
Ook op de Atlantische oversteek kreeg het stel te maken met een flinke onverwachte storm die dagen aanhield. “Elke avond trok het weer aan, je hoorde het aan komen loeien. Ik dacht ‘oh nee, daar gaan we weer’. We hadden er ook nog flink wat onweer bij”. De oversteek verliep verder heel erg goed. Alle zeilen zijn gehesen, de wind varieerde van 8 – 50 knopen. Ze moesten flink wat vis verorberen omdat de vriezer nog niet op volle kracht kon draaien. Mahi mahi, wahoo en een groot aantal tonijnen.
We bespreken ook nog de heftige schipbreuk, waar Yvette en Sander getuige van waren, in St. Vincent en de Grenadines. “Elke keer als ik iets zag drijven, dacht ik even dat het een lijk was,” vertelt Yvette. “Maar gelukkig hebben we iemand kunnen redden van de verdrinkingsdood. We hopen zoiets nooit meer mee te maken.”.
Ruime zeilgarderobe, in Zeeland nog een zeil van boord
“We hebben gekozen voor Hydranet, dat is echt ontzettend mooi en sterk. Het blijft goed in model bij intensief gebruik en harde wind, er zit dyneema in. We kunnen er zeker de wereld mee rond. Onze garderobe bestaat uit 3 witte zeilen: het grootzeil, de yankee (een hooggesneden fok) en een kotterfok. Ook hebben we nog een spinnaker en 2 gennakers.” vertelt Sander. “Op de laatste dag in Zeeland besloten we de derde gennaker van boord te halen. Het neemt toch aardig wat plek in!”. Waarom 2 gennakers? “We hebben een oude kleinere gennaker die we ‘s nachts voeren. Die is makkelijker binnen te halen en dat is veiliger als er een squall aankomt die je in het donker niet ziet.”
De knalroze spinnaker van 150m2 en de oranje gennaker (130m2) zijn gloednieuw en speciaal op maat gemaakt door De Vries Maritiem. Dit kleurt prachtig bij de donkerblauwe romp van het schip. “Ze zitten beide in een slurf waarmee het zeil makkelijk kunt hijsen of naar beneden kunt halen. Dat kan zelfs in je eentje,” vertelt Sander.
En de setup? “De yankee staat meestal op de boom aan loef. Het kotterfok varen we snaarstrak aan lei, om het schommelen tegen te gaan. Daardoor maak je ook meer snelheid. Het grootzeil zetten we vast met een bulletalie,” aldus Sander.
Op de vraag of ze nog wat zouden willen wijzigen aan de zeilvoering, antwoordt Sander lachend: “Ja, 4 extra kitesurf-zeilen!”.
De keuze voor De Vries Maritiem was een makkelijke!
Sander heeft 2 jaar bij De Vries Maritiem gewerkt, dus de keuze voor zeilen van De Vries Maritiem was logisch. Daarnaast, vertelt Sander, heeft De Vries Maritiem al heel veel vertrekkers geadviseerd en geholpen. “Slimmigheidjes zoals een extra rifoog om het grootzeil flink te kunnen verkleinen zodat je geen stormzeil nodig hebt. Die jarenlange ervaring, dat geeft vertrouwen.”
“We kijken onderweg altijd of we nog zeilen van onze zeilmaker zien,” vertelt Yvette. “En we hebben een naaimachine en reserve materiaal mee om andere zeilers te helpen!” vult Sander aan. Ze hebben al een aantal collega-boten kunnen voorzien van slimme oplossingen.
Tips voor andere vertrekkers?
- Bespaar niet op je zeilen! Onderweg is zeil vaak veel duurder, en reparaties ook. Bovenal: je zeilen zorgen voor veiligheid, je bent er echt van afhankelijk.
- Kleine zeiltjes voor boven de kuip, zodat je uit de zon en uit de regen kunt zitten tijdens het zeilen.
Tot slot bespreken we waar het stel naar uitkijkt als ze weer aan boord zijn. “De vrijheid, het ongeplande, geen agenda’s,” droomt Yvette. “De buurman die langskomt en vraagt of we meegaan op een uitje, en geen plannen te hoeven maken voor over 3 weken. Wie weet of je dan wel zin hebt!”. Mooie woorden, daarmee sluiten we het interview af.
Een heel mooi vervolg van jullie reis gewenst!